Το ελληνικό κράτος, το 1944, μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος ήταν ένας από τους πιο καταστροφικούς πολέμους για την Ευρώπη, αλλά ιδιαίτερα για την Ελλάδα, με το Νομοθετικό Διάταγμα 1370/1944, έδωσε άδειες λειτουργίας περιπτέρων, σε χιλιάδες αναπήρους και θύματα πολέμου, προκειμένου να βοηθηθούν επαγγελματικά και οικονομικά τα δύσκολα εκείνα χρόνια.
Τα περίπτερα της εποχής εκείνης ήταν μικρές ξύλινες τετράγωνες κατασκευές, που γύρω γύρω είχαν τζαμωτές βιτρίνες. Ο εσωτερικός χώρος ήταν περίπου στο ένα τετραγωνικό μέτρο, ίσως και λίγο παραπάνω, (ίσα-ίσα που χωρούσε ένα άτομο καθισμένο σε μια καρέκλα). Από τη μία πλευρά ήταν η πόρτα εισόδου και εξόδου του περιπτερά. Οι άλλες τρεις πλευρές ήταν γεμάτες εσωτερικά με ράφια, πάνω στα οποία υπήρχαν τα είδη πώλησης. Το βασικό είδος ήταν τα τσιγάρα, με όλες τις τότε μάρκες και τύπους. Τα πρώτα χρόνια τα τσιγάρα ήταν χωρίς φίλτρο. Θυμάμαι μάλιστα ότι πωλούσαν και χύμα καπνό (ταμπάκος) και κάτι ροζ χαρτάκια, μέσα στα οποία οι καπνιστές έβαζαν λίγο καπνό, το τύλιγαν και το κολλούσαν με το σάλιο. Ακόμη θυμάμαι ότι εκτός από τα συσκευασμένα πακέτα υπήρχαν και χύμα τσιγάρα, τα οποία ο ενδιαφερόμενος πελάτης αγόραζε όσα ήθελε.
Άλλα είδη που πωλούσαν ήταν τα τσακμάκια με την πέτρα και ένα μακρύ φυτίλι. Τα τσακμάκια αυτά είχαν στο επάνω μέρος μια οδοντωτή ρόδα, την οποία χτυπούσαν για να γυρίσει με την κόψη της παλάμης. Η ρόδα είχε επαφή με μια μικρή ειδική πέτρα (τσακμακόπετρα) που έβγαζε σπίθες και που για να ανάψει φωτιά, χρειαζόταν λίγη τέχνη και περισσότερη υπομονή! Αργότερα βγήκαν αυτά του υγραερίου.
Για μας τότε τα παιδιά τα αγαπημένα είδη των περιπτέρων ήταν οι σοκολάτες, τα μαντολάτα, τα λουκούμια. Ιδιαίτερη συμπάθεια είχα και έχω σ' αυτά με το ινδοκάρυδο! Δεν θα ξεχάσω τα πόσα χρήματα (μισή δραχμή) δίναμε για να αγοράσουμε τις σοκολάτες με τις φωτογραφίες των ποδοσφαιριστών, τις οποίες κολλούσαμε σε άλμπουμ για να κερδίσουμε μια μπάλα ποδοσφαίρου! Μα ήταν τόσο δύσκολο να το συμπληρώσεις αφού πάντα ένα χαρτάκι ήταν τόσο σπάνιο που δεν το έβρισκε κανείς. θυμάμαι πως αυτό είχε τον αριθμό 6 και ποδοσφαιριστής ήταν ο Γιώργος Σιδέρης του Ολυμπιακού! Άλλα παρόμοια άλμπουμ ήταν με ηθοποιούς και με τις εθνικές ενδυμασίες των κρατών. Αυτά ήταν εξόχως διδακτικά, αφού μαθαίναμε όλα τα κράτη του κόσμου και τις εθνικές ενδυμασίες τους.
Προσωπικά έτυχε να γνωρίζω πολύ καλά τη λειτουργία ενός περιπτέρου, αφού κυριολεκτικά μεγάλωσα δίπλα σε ένα περίπτερο, μπροστά στο μπακάλικο του πατέρα μου. Ήταν το περίπτερο του Παναγιώτη του Πέτρογλου, ο οποίος από το πρωί μέχρι το μεσημέρι ήταν μέσα στο στενό αυτό χώρο, όπου τις λίγες μεσημεριανές ώρες τον αντικαθιστούσαν η γυναίκα του, η κυρά Δέσποινα ή τα παιδιά του ο Γιώργος και ο Κώστας. Και το απόγευμα πάλι στη θέση του μέχρι το βράδυ. Το καλοκαίρι ήταν καλύτερες οι συνθήκες αφού η πόρτα ήταν ανοιχτή και ο περιπτεράς μπορούσε να κινείται για να ξεμουδιάζουν τα πόδια του. Το χειμώνα όμως ήταν πολύ δύσκολα, γιατί ήταν υποχρεωμένος να μένει για πολλές ώρες στην ίδια θέση. Για να αντιμετωπίσει δε το κρύο υπήρχε ένας μικρός ντενεκές με κάρβουνα! θυμάμαι ένα περιστατικό με το συχωρεμένο τον κυρ Παναγιώτη. Ένα απόγευμα πήγε η μητέρα μου να πάρει τσιγάρα για τον πατέρα μου. Χτυπάει το μικρό τζαμάκι για να ανοίξει η θυρίδα, αλλά αυτό δεν άνοιγε. Το ξαναχτυπάει... και πάλι δεν άνοιξε. Σκύβει η μάνα μου να δει και τον βλέπει να έχει γερμένο το κεφάλι. "Α... λέει, τον Παναγιώτη τον πήρε ο ύπνος". Πηγαίνει από την πόρτα, την ανοίγει αλλά και πάλι αυτός δεν κουνιέται. Τον φωνάζει, τον κουνάει και πάλι τον κουνάει. Σε κάποια στιγμή άνοιξε τα μάτια του. Τι είχε συμβεί; οι αναθυμιάσεις από τα κάρβουνα τον είχαν ζαλίσει και έχασε τις αισθήσεις του. Ο καθαρός αέρας που μπήκε, όταν άνοιξε η πόρτα τον συνέφερε! Αν περνούσε ακόμη λίγη ώρα ο κυρ Παναγιώτης θα είχε αποδημήσει εις Κύριον! Πέρασαν πάνω από 40 χρόνια από το γεγονός αυτό, αλλά δε θα ξεχάσω την ευγνωμοσύνη αυτού του ανθρώπου προς τη μάνα μου. Τη θεωρούσε σωτήρα του!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου